6 stycznia - Objawienie Pańskie (Trzech Króli)
W Ewangelii wg św. Mateusza (2, 1-12) napisane jest, że po narodzeniu Jezusa trzech mędrców ze Wschodu przybyło oddać pokłon nowo narodzonemu Mesjaszowi. Zgodnie ze starożytnymi przekazami Mędrcy ci: Kacper, Melchior i Baltazar byli królami, dlatego święto określane jest mianem Trzech Króli. Uroczystość nazywana jest także świętem Objawienia Pańskiego, gdyż w tym samym dniu, ale nie w jednym roku Jezus Chrystus objawił ludziom chwałę swego Bóstwa: 1. przez cudowną gwiazdę i natchnienia swej łaski; 2. w czasie przyjęcie chrztu od św. Jana, kiedy otworzyły się niebiosa i dał się słyszeć głos z nieba (Mt 3, 13-17); 3. przez pierwszy publiczny cud w Kanie Galilejskiej (J 2, 1-11).

Królowie ofiarowali Jezusowi swoje dary: złoto, kadzidło i mirrę. Miały one symboliczne znaczenie. Ofiarowano Chrystusowi złoto, jako Królowi, założycielowi powszechnego Kościoła, duchowego Królestwa na ziemi, kadzidło jako Bogu, mirrę używaną przy balsamowaniu ciał, jako człowiekowi mającemu ulec śmierci. Te upominki są też symbolem ofiar wewnętrznych, które codziennie należy składać Jezusowi: złoto miłości, kadzidło modlitwy i mirrę umartwienia.

Początki święta Trzech Króli sięgają IV wieku. Dopiero jednak od VIII w. święto to na stałe weszło do kalendarza Roku kościelnego. W tym dniu w kościołach czytany jest fragment z Księgi Izajasza (roz. 60) i drugi rozdział Ewangelii wg św. Mateusza. Poświęca się kadzidło, złoto i kredę, którą później na drzwiach mieszkania pisze się symbole K+M+B wraz z datą bieżącego roku. Napis ten ma świadczyć o tym, że mieszkają tu chrześcijanie pragnący żyć w nowym roku pod znakiem Bożego błogosławieństwa.

Modlitwa z Mszału Mariawickiego
Boże, któryś w dniu dzisiejszym Jednorodzonego Syna Twego za pośrednictwem gwiazdy objawił, zezwól miłościwie nam, którzyśmy już przez wiarę poznali Ciebie, żebyśmy do oglądania Oblicza Twojego Majestatu byli doprowadzeni. Przez tegoż Pana naszego Jezusa Chrystusa Syna Twojego, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego Bóg po wszystkie wieki wieków. Amen.

2 lutego - Ofiarowanie Pańskie, Matki Bożej Gromnicznej (Łk, 2, 22-38)
Według prawa Mojżeszowego wszyscy pierworodni synowie powinni być poświęceni na służbę Pańską. Gdy jednak później przeznaczono do sprawowania obrzędów kapłańskich pokolenie Lewi, pierworodnych synów ofiarowywano Panu Bogu, a następnie wykupywano ich składając stosowną ofiarę. Inny przepis tego prawa nakazywał każdej matce, która urodziła syna po upływie czterdziestu dni stawić się w świątyni i za swoje oczyszczenie przynieść ofiarę. Stosownie do obowiązujących przepisów Najświętsza Maryja Panna przyszła do kościoła jerozolimskiego, trzymając na ręku swe Boskie Dzieciątko, a św. Józef przyniósł dwa gołąbki, ofiarę ubogich i złożył pięć syklów srebra.

W owym czasie mieszkał w Jerozolimie pewien sprawiedliwy i pobożny starzec, Symeon. Był to mąż bardzo świątobliwy, który z wielkim upragnieniem oczekiwał przyjścia Mesjasza. Duch Św. objawił mu, że nie umrze, aż ujrzy Chrystusa Pana. I oto teraz, gdy Najświętsza Maryja Panna ze św. Józefem przyszła do świątyni, Symeon z natchnienia Bożego poznał w przyniesionym Dzieciątku Zbawiciela świata, wziął Go na ręce swoje i wielbił Boga, mówiąc: "Teraz Panie, dozwól mi spokojnie umrzeć według obietnicy Twojej, gdyż oczami swoimi oglądałem Zbawiciela, któregoś przyobiecał wszystkim narodom, jako światłość na oświecenie pogan i chwałę ludu izraelskiego."

Następnie św. starzec zwrócił się do Józefa i Maryi, i błogosławił ich. Przy tym wyrzekł następujące proroctwo o Zbawicielu: "Oto ten położon jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą; a duszę Twą własną - powiedział Matce Boskiej - przeniknie miecz" (Łk 2, 34).
Święto przyjęte zostało w Kościele zachodnim w VII w. Nazywane jest świętem Ofiarowania Pańskiego, Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny lub Matki Boskiej Gromnicznej. W kościołach w tym dniu przed rozpoczęciem Mszy św. poświęcane są świece nazywane gromnicami. Są one symbolem Chrystusa Pana, światłości świata i dlatego wkłada się je do ręki konającym. Ponieważ zapala się je również w czasie burzy, więc od słowa grom otrzymały nazwę gromnic.

Środa Popielcowa
Popielec, dzień rozpoczynający okres Wielkiego Postu, przypada w środę po Pięćdziesiątnicy. Tego dnia odbywa się poświęcenie popiołu i posypywanie głów, podczas którego kapłan wypowiada formułę: "Pamiętaj człowiecze, że prochem jesteś i w proch się obrócisz".

Wielki czterdziestodniowy Post, ustanowiony jest na pamiątkę i cześć postu Jezusa Chrystusa na puszczy i dla przygotowania nas do godnego obchodu święta Wielkanocy. Podczas Mszy św. odprawianej w środę popielcową czytana jest lekcja z Księgi Joela i fragment Ewangelia wg św. Mateusza.

"Przeto i teraz jeszcze - wyrocznia Pana: Nawróćcie się do mnie całym swym sercem, przez post i płacz, i lament. Rozdzierajcie jednak serca wasze, a nie szaty! Nawróćcie się do Pana, Boga waszego! On bowiem jest łaskawy, miłosierny, nieskory do gniewu i wielki w łaskawości, a lituje się na widok niedoli." (Jl 2, 12-13).

"W czasie postu nie bądźcie posępni jak obłudnicy, którzy przybierają ponury wygląd, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zapewniam was, już otrzymują swoją nagrodę. Ty natomiast w czasie postu namaść głowę i umyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, lecz Ojcu, który widzi to, co ukryte i wynagrodzi tobie. Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą, a złodzieje włamują się i kradną. Ale gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą, a złodzieje nie mogą się włamać ani ukraść. Gdzie bowiem jest twój skarb, tam będzie i twoje serce" (Mt 6, 16-21).

Zwyczaj posypywania głów popiołem znany był już w starożytności - u Greków, Żydów i Egipcjan. W liturgii Kościoła katolickiego obrzęd ten spotykamy w VII w., a dla całego Kościoła wprowadził go papież Urban II na synodzie w Benewencie w 1091 r.

25 marca - Zwiastowanie NMP
25 marca Kościół obchodzi zstąpienie na ziemię Archanioła Gabriela, który zwiastował Maryi, że zostanie Matką Zbawiciela. Tego też dnia, Syn Boży mocą Ducha Świętego przyjął ludzkie ciało i ludzką duszę. Jest to wiec święto podwójne: zwiastowania macierzyństwa Najświętszej Maryi Pannie i wcielenia Syna Bożego.

Datę święta Kościół ustanowił umownie. Przyjęto okres trzech miesięcy po Bożym Narodzeniu, aby od wcielenia Chrystusa do Jego narodzenia był czas 9 miesięcy. Uroczystość Zwiastowania wprowadzono najpierw w Kościele Wschodnim (V w.). Na Zachodzie święto to wprowadził papież Grzegorz Wielki pod koniec VI wieku.

W Lekcji z tego dnia (Iz 7, 14-15) czytamy: "Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel. Mleko i miód spożywać będzie, aż się nauczy odrzucać zło, a wybierać dobro". Prorok Izajasz, żyjący 700 lat przed przyjściem na świat Chrystusa Pana w sposób uroczysty przepowiedział tu, że obiecany Mesjasz narodzi się z niewiasty, która zawsze pozostanie Panną, i będzie się nazywał Emmanuel, tj. Bóg z nami. Nie przestając być Bogiem stanie się On i prawdziwym człowiekiem, i jako taki będzie w pierwszych latach swego życia, nim przyjdzie do wieku mogącego odróżnić dobre od złego, spożywać mleko i miód, podobnie jak inne dzieci.

"W szóstym miesiącu Bóg posłał anioła Gabriela do Nazaretu, miasta w Galilei, do panny imieniem Maria, zaślubionej Józefowi z rodu Dawida. Kiedy anioł przyszedł do niej, powiedział: Bądź pozdrowiona, obdarowana łaską, Pan z tobą. Zatrwożyły ją te słowa i zastanawiała się, co mogłoby znaczyć to pozdrowienie. Wtedy anioł powiedział: Nie bój się, Mario znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i urodzisz syna, i nadasz Mu imię Jezus. Będzie On wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego Praojca Dawida.

Będzie królował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca. Wtedy Maria zapytała anioła: Jak to się stanie, przecież nie znam jeszcze mężczyzny? Anioł odpowiedział: Duch Święty zstąpi na ciebie i moc Najwyższego zakryje cię jak obłok, a Święty który się narodzi nazwany będzie Synem Boga. Również twoja krewna Elżbieta, mimo podeszłego wieku, od sześciu miesięcy spodziewa się syna, a przecież jest uważana za bezpłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego. Na to Maria odpowiedziała: Oto ja służebnica Pana, niech mi się stanie według twego słowa. Wtedy odszedł od niej anioł" (Łk 1, 26-38).

Tajemnica Wcielenia Syna Bożego, którą w tym dniu zwiastował Anioł Gabriel NMP jest początkiem i źródłem wszystkich innych tajemnic. Dla codziennego jej rozpamiętywania, w celu podziękowania Jezusowi Chrystusowi za nieocenione dobrodziejstwo Wcielenia, i uczczenia najczystszej Jego Matki, odmawia się trzykroć na dzień modlitwę zwaną Anioł Pański.

Opr. P.Jaworska (Mariawita 1-3/2006)