Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan

25 Stycznia 2008

Zakończenie Tygodnia ekumenicznego, bp Libera w katedrze mariawickiej

O ekumeniczną wrażliwość apelował Bp Piotr Libera w homilii podczas Mszy św. na zakończenie obchodów Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan w katedrze Miłosierdzia i Miłości Kościoła Starokatolickiego Mariawitów w Płocku.

Ordynariusz płocki po raz pierwszy wziął udział w nabożeństwie w miejscu, w którym narodził się ruch mariawicki. Msza, którą celebrował bp Roman Maria Nowak z Kościoła Starokatolickiego Mariawitów zakończyła Obchody Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan w Płocku. Wzięło w niej udział wielu kapłanów katolickich i mariawickich wraz z Biskupem Naczelnym mariawitów Ludwikiem Maria Jabłońskim, oraz pastor Artur Woltman proboszcz parafii ewangelicko-augsburskiej, który odczytał lekcję mszalną, oraz ks. Eliasz Tarasiewicz proboszcz parafii prawosławnej, który odczytał ewangelię.

Można by powiedzieć - przyzwyczailiśmy się w Grodzie Krzywoustego, aby zamykać Tydzień Ekumeniczny w tym miejscu, w którym rany podziału uczniów Chrystusowych są jeszcze świeże, a tęsknota za jednością najsilniejsza mówił bp Libera. Uczestnicząc jako pierwszy Biskup Ordynariusz Płocki w Najświętszej Ofierze, sprawowanej w tej Świątyni, chcę dać wyrazisty znak, że ten ból i tęsknota są mi naprawdę bliskie. Chcę przez to także podkreślić (), że więcej nas łączy, niż dzieli! A łączy nas, wszystkich - katolików, prawosławnych, ewangelików, mariawitów - pozostawanie w tajemniczej, intymnej więzi z Ojcem przez Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym, w owej komunii życia Bożego, którą wszyscy otrzymaliśmy na Chrzcie Świętym.

24 stycznia, Katedra Kościoła Rzymskokatolickiego św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika w Warszawie. Kazanie Biskupa Naczelnego M. Ludwika Jabłońskiego odczytał kapłan M. Jan Opala.

„Łaska, miłosierdzie i pokój od Boga Ojca i Chrystusa Jezusa, naszego Pana” (1 Tym 1,2)

Ekscelencjo, Księże Arcybiskupie, Ekscelencje, Księża Biskupi,
Przewielebni Księża, Klerycy WSD,
Siostry Zakonne; Bracia i Siostry w Chrystusie!

„Proście a otrzymacie, szukajcie a znajdziecie, pukajcie a otworzą wam” (Łk 11, 9).

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest objaśnieniem Modlitwy Pańskiej, w której wymienione są dobra o jakie powinniśmy prosić Boga: chleb powszedni, odpuszczenie grzechów oraz prośba o moc oparcia się pokusom. Przypowieść ta wskazuje, że każdy człowiek na ogół spełnia życzenia innych ludzi, zwłaszcza osób spokrewnionych lub przyjaciół. Tym bardziej Ojciec w Niebie, jeśli z wiarą będziemy Go prosić, nie tylko zapewni nam dobra doczesne, które są niezbędne do życia, ale również obdarzy nas Łaską Swoją, która jest – jak wierzymy – konieczną do zbawienia. Dla nas, chrześcijan, najważniejszą wartością jest dobro wieczne, a więc nasze zbawienia.

Zachęceni Apostolskim pouczeniem, jakie odnajdujemy w myśli przewodniej tegorocznego Tygodnia modlitw o jedność – „Nieustannie się módlcie” (1 Tess. 5,17) - pragniemy w modlitwie szukać mocy przezwyciężania naszych ludzkich słabości, które utrudniają nam osiągnięcie pełnego pojednania i daru jedności.

Modlitwa, która zawsze wyrasta z wiary, angażuje nasz umysł i serce - prowadzi do spotkania z Bogiem. Ważne jest, abyśmy uświadomili sobie obecność Boga wówczas, gdy kierujemy do Niego nasze myśli i uczucia. W modlitwie nie tylko my przemawiamy do swojego Stworzyciela, wyrażając swoje prośby, dziękczynienia oraz akty uwielbienia. Bóg, kiedy pragniemy do Niego się szczerze zwrócić, chce także i On przemówić do nas, jak chociażby kiedyś do Samuela. Z wiarą i ufnością winniśmy prosić Boga o rady i o wszystko, co jest potrzebne do życia zgodnego z Jego najświętsza Wolą: „Panie, mów, bo słucha Cię sługa Twój”. Podobnie i my powinniśmy błagać Najwyższego, aby wskazał właściwą drogę, która prowadzi do poznania Prawdy i Jedności. I podobnie jak matka Samuela, Anna, możemy wówczas powiedzieć: „Od Pana to wyprosiliśmy”.

Dzisiaj, zgromadzeni tu, w katedrze świętych Floriana i Archanioła Michała, pragniemy usilnie prosić Jezusa Chrystusa, aby Ten pomnożył nasze siły w działaniu na rzecz zjednoczenia wszystkich Jego wyznawców. Usilnie prosić, by mogło urzeczywistnić się pragnienie Chrystusa, „aby stała się jedna owczarnia i Jeden Pasterz” (J 10).

Bóg pragnie przemawiać do nas: do naszych serc i do sumień, i korygować drogi naszego życia. „Błogosławienie czystego serca, bo oni zobaczą Boga” (Mt. 5,8). Jestem głęboko przekonany, że to błogosławieństwo odnosi się także do wszystkich działań podejmowanych na rzecz jedności chrześcijan. Ekumenizm to przede wszystkim przeorientowanie naszych postaw wobec innych chrześcijan; to przemiana naszych serc, polegająca na szacunku i zrozumieniu odmiennych postaw konfesyjnych.

Należy także docenić znaczenie dialogu teologicznego, który jest ważnym czynnikiem nakreślającym perspektywę ekumeniczną. Chrystus w rozmowie z Samarytanką dał przykład, jak powinniśmy rozmawiać z ludźmi, którzy nie podzielają naszych wartości, naszych priorytetów ideowych. Pan Jezus w rozmowie z ową niewiastą wskazał, że szacunek i życzliwość to właściwa droga zbliżenia, poznania prawdy i nawiązywania trwałych więzów międzyludzkich. Naszej modlitwie powinna towarzyszyć radość i nadzieja, że Bóg każdego pragnie wysłuchać i wyprowadzić nawet z najgłębszego kryzysu duchowego. On zawsze jest z nami, jak nas zapewnił: „przez wszystkie dni aż do skończenia świata” (Mt 28,20). Jest On obecny w Kościele: w Eucharystii i przez zwiastowanie Ewangelii. Bóg mieszka nie tylko w Niebie (Mt5,16), gdzie jest nieustannie adorowany przez Aniołów i świętych. Mieszka też Emmanuel - blisko nas – jak nauczał św. Paweł - „bo w rzeczywistości jest On niedaleko od każdego z nas, bo w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy” (Dz. 17, 27). To On powołał nas do życia i jako Stwórca nieba i ziemi jest obecny wszędzie. Bóg jest zwłaszcza wśród tych, którzy wzywają Jego Imienia (Mt 18,20) – cierpią, są osamotnieni - którzy na modlitwie błagają Go, aby ich obdarzył Swoją mocą, oczyścił z grzechów i udzielił błogosławieństwa. Jednak pamiętać należy, że doświadczenie obecności Boga wymaga z naszej strony ducha miłości, bez którego zbliżenie się do Najwyższego jest niemożliwe: „Jeśli kto Mnie miłuje i Ojciec Mój umiłuje go i przyjdziemy do niego i będziemy u niego przebywać” (J 14,23). Wierzący w Chrystusa powinni mieć tę pewność, że nawet grzesznik nie jest odrzucony od Boga i dlatego król Dawid pyta: „gdzie się oddalę przed Twoim Duchem, gdzie ucieknę od Twego oblicza?” (Ps. 139,7). Psalmista Pański zapewnia nas, że nawet w dolinie śmierci, a więc w sytuacjach – po ludzku mówiąc „bez wyjścia” – Bóg zawsze jest naszym Pasterzem i Ojcem Miłosiernym.

Przypowieść z dzisiejszej Ewangelii wskazuje, że wytrwałość zawsze jest nagradzana. „Czy jest wśród was taki ojciec, który, gdy syn poprosi go o rybę, poda mu węża albo skorpiona, gdy ten prosi go o jajko? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, potraficie dawać dobre dary swoim dzieciom, to tym bardziej Ojciec z Nieba udzieli Ducha Świętego tym, którzy Go proszą” (Łk. 11, 12 – 13). Wierzymy niezachwianie w Bożą dobroć i w to, że o cokolwiek poprosimy w Imię Chrystusa Pana otrzymamy. Nasz Pan oczekuje jednakże od nas, abyśmy pragnęli wypełniać Jego Najświętszą Wolę, a więc „to, co jest dobre, Bogu przyjemne i doskonałe” (Rzym 12,2). Założycielka Mariawityzmu, św. Maria Franciszka, modliła się i zachęcała do modlitwy o to, „aby Wola Boża wypełniła się w nas, nad nami i przez nas”. Z pomocą Łaski Bożej jesteśmy w stanie wypełnić prawo miłości Boga i człowieka zapisane w dekalogu i obecne w naszych sumieniach. Tym pokarmem, który nieustannie wzmacnia naszą wolę do czynienia dobra jest ciągła łączność z Bogiem, a więc ustawiczna modlitwa.

Drodzy Bracia i Siostry! Nasz Zbawiciel powiedział do Swoich uczniów jakże znamienne słowa: „Dotąd o nic nie prosiliście w Imię Moje. Proście, a otrzymacie, aby radość wasza była pełna” (J 16,24). Czyż i dzisiaj tenże sam Chrystus nie kieruje do nas tych słów? Dotychczas nasza modlitwa w intencji zjednoczenia Kościołów być może była zbyt formalna, być może za mało było w niej pokory, a zbyt dużo pewności swoich racji. Czyż zapomnieliśmy, że „Bóg pokornym łaskę daje”? Prośmy z ufnością Pana Kościoła, abyśmy potrafili odnajdywać bogactwo duchowe w różnych Kościołach.

Wszechmogący i Miłosierny Boże, spraw, prosimy Cię, aby tegoroczne modlitwy ekumeniczne ugruntowały w nas cnotę cierpliwości i roztropności, i pozwoliły zrozumieć, że dar prawdziwej jedności pochodzi wyłącznie od Ciebie.

O ten dar powinniśmy się modlić nie tylko w czasie nabożeństw styczniowych. Niech nas zatem prowadzą słowa modlitwy Arcykapłańskiej Syna Bożego: „Ojcze, spraw, aby wszyscy byli jedno” (J 19,17) i za Jego łaską niech się wypełnia przestrzeń ekumeniczna wzajemną miłością i współpracą na niwie Kościoła.

Mam nadzieję w Bogu, że ten czas modlitw o zjednoczenie chrześcijan, wyzwoli poczucie odpowiedzialności za przyszłość naszych Kościołów partykularnych oraz ożywi działania na rzecz budowania trwałych i dobrych relacji pomiędzy wyznawcami naszego Pana, który jest Głową całego Kościoła. Modlę się gorąco o to, aby wszystkim nabożeństwom i spotkaniom ekumenicznym towarzyszyło Boże błogosławieństwo: „Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa, miłość Boga Ojca i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami” (2 Kor 13,13). Amen.

Kościół Starokatolicki Mariawitów w RP

Kościół Starokatolicki Mariawitów w RP

Kalendarium

Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan