Po wyodrębnieniu się mariawitów z Kościoła rzymskokatolickiego i zorganizowaniu ich w odrębne wyznanie zaistniała konieczność posiadania własnej hierarchii z sukcesją apostolską. W tym celu nawiązano kontakty z Kościołami starokatolickimi z zachodniej Europy zrzeszonych w tzw. Unii Utrechckiej.

Unia Utrechcka została utworzona 24 września 1889 roku, jako związek niezależnych starokatolickich Kościołów. Podstawowym dokumentem doktrynalnym wspólnoty starokatolickiej jest "Deklaracja Utrechcka Biskupów Starokatolickich" określająca, że jej sygnatariusze zachowują "wiarę starego Kościoła, tak jak wyrażona ona została w ekumenicznych symbolach i w powszechnie uznanych dogmatycznych orzeczeniach Soborów ekumenicznych niepodzielonego Kościoła pierwszego tysiąclecia". Deklaracja odrzuca m.in. watykańskie dekrety z 18 lipca 1870 roku o nieomylności i uniwersalności jurysdykcji papieża. Członkowie Unii Utrechckiej zachowują starokościelną zasadę św. Wincentego z Lerynu z 430 r. "Trzymamy się tego co wszędzie, co zawsze, co przez wszystkich było wyznawane".

Przełożony Związku Mariawitów ks. Jan M. Michał Kowalski wraz z ks. M. Jakubem Próchniewskim i ks. M. Andrzejem Gołębiowskim uczestniczyli w Kongresie Starokatolickim odbywającym się 7 września 1909 r. w Wiedniu. Uczestnicy Kongresu, po wysłuchaniu wyjaśnień o religijnych i społecznych zasadach ruchu mariawickiego przyjęli do Unii Kościół mariawicki i postanowili udzielić sakry biskupiej ks. M. Michałowi Kowalskiemu.

Konsekracja ks. M. Michała Kowalskiego na biskupa mariawitów miała miejsce 5 października 1909 roku w zabytkowej starokatolickiej katedrze św. Gertrudy w Utrechcie. Konsekracji dokonał arcybiskup Utrechtu Gerard Gul w asyście holenderskich biskupów: Jakuba van Thiela z Haarlemu i Mikołaja Spita z Deventer oraz biskupa Józefa Demmela z Bonn i biskupa Arnolda Mathewa z Londynu. W uroczystościach uczestniczyła delegacja mariawicka złożona z 6 kapłanów i przedstawiciela świeckiego parafii płockiej.

20 maja 1910 r. odbyła się w Płocku II Generalna Kapituła Kapłanów Mariawitów, na której m.in. postanowiono dokonać konsekracji dwóch nowych biskupów, wybierając jako elektów księży - Romana M. Jakuba Próchniewskiego i Leona M. Andrzeja Gołębiowskiego. Zgodnie ze zwyczajem Kościołów starokatolickich, zawiadomieni o uchwale Kapituły Kapłanów Mariawitów, biskupi starokatoliccy wyrazili zgodę na konsekrację. W sierpniu 1910 roku przybył do Polski biskup Haarlemu Jakub van Thiel wraz z ks. Franciszkiem Kennickiem, późniejszym arcybiskupem Utrechtu, i ks. T. van Vlijmenem, późniejszym biskupem Haarlemu.

Konsekracja odbyła się 4 września 1910 r. w nowo zbudowanym kościele mariawickim w Łowiczu. Dokonał jej bp Jan M. Michał Kowalski przy współudziale biskupów Gerarda Gula i Jakuba van Thiel. Dokonane akty konsekracji biskupów mariawickich oznaczały więc otrzymanie przez Kościół mariawicki pełnej sukcesji apostolskiej. W późniejszym okresie Kościół Katolicki Mariawitów dając wyraz swej przynależności do Unii Utrechckiej zrzeszającej Kościoły starokatolickie i uznawanie depozytu wiary pierwotnego Kościoła chrześcijańskiego zmienił nazwę na Staro-Katolicki Kościół Mariawitów. W wydanym 31 października 1967 roku statucie dokonano zmiany nazwy na Kościół Starokatolicki Mariawitów.