Był prokuratorem (tzn. prowadzącym sprawy gospodarcze) rzymskokatolickiego diecezjalnego seminarium duchownego w Płocku. Zmarł w opinii świętości w Gorycji (wówczas Austria) 25 listopada 1895 roku.

Absolwent Akademii Duchownej w Petersburgu, profesor w płockim Seminarium Duchownym. Pierwszy przełożony Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów (1893 - 1903). Założyciel i proboszcz parafii mariawickiej w Raszewie 1906 - 1920. Pochowany w Raszewie przy kościele.

Absolwent Akademii Duchownej w Petersburgu, profesor Seminarium Duchownego w Płocku. Od 1903 r. był prowincjałem, a od 1907 r. kustoszem dla okręgu łódzkiego. W 1909 r. został proboszczem parafii pw. św. Franciszka z Asyżu w Łodzi. Po konsekracji na biskupa w 1910 r. mianowany Biskupem Diecezji śląsko-łódzkiej. Funkcję tę pełnił do śmierci. Pochowany w Łodzi przy kościele.

Absolwent Akademii Duchownej w Petersburgu, profesor Seminarium Duchownego w Lublinie. Od 1903 r. był prowincjałem dla mariawitów okręgu lubelskiego. W 1906 r. objął obowiązki proboszcza parafii mariawickiej w Płocku. Od Kapituły w 1907 r.- Wikary Generalny. Konsekrowany na biskupa w 1910 r. Był gorliwym kaznodzieją, spowiednikiem Mateczki i autorem cennych artykułów o tematyce teologicznej i mariawickiej. Z jego pomocy korzystała Mateczka przy pisaniu swoich tekstów. Na stanowisku Biskupa Naczelnego był w latach 1945 - 1953. Napisał książkę o Mateczce pt. "Żywot Przeczystej Pani i objawione jej Dzieło Miłosierdzia", w której zaświadcza o świętości Mateczki i daje wyraz swojej głębokiej wiary w Jej posłannictwo i Boże Objawienie. Pochowany w podziemiach Świątyni w Płocku.

Absolwent Akademii Duchownej w Petersburgu. Pełnił funkcję wikariusza w parafii warszawskiej. W 1900 r. przystąpił do Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów, a 6 sierpnia 1903 r. wybrany został na Ministra Generalnego. W grudniu 1906 r. wyklęty imiennie przez papieża Piusa X. W Kościele Mariawitów jako pierwszy zostaje konsekrowany na biskupa 5 października 1909 r. w Utrechcie przez biskupów starokatolickich. Sporządził projekt katedry mariawickiej wybudowanej w latach 1911 - 1914 w Płocku. Po śmierci Założycielki przyjął tytuł arcybiskupa. Napisał życiorys Mateczki, który zamieszczony jest w książce "Dzieło Wielkiego Miłosierdzia" wydanej w 1922 r. w Płocku. Zwierzchnikiem Kościoła Starokatolickiego Mariawitów był do 1935 r. Zamęczony w obozie hitlerowskim w Dachau.

Pierwszy mariawita w archidiecezji warszawskiej. W latach 1897 - 1903 był duchowym przewodnikiem dla kapłanów mariawitów okręgu warszawskiego. Założyciel i aktywny, gorliwy proboszcz parafii w Cegłowie. Wielce zasłużony dla rozwoju mariawityzmu na Podlasiu. Pochowany w Cegłowie przy kościele.

Licencjat św. Teologii uzyskał na akademii gregoriańskiej w Rzymie. Z mariawityzmem zetknął się w 1903 r. będąc proboszczem w Dobrej. Tam też, ale już w mariawickiej parafii był duszpasterzem aż do śmierci. Aktywny był też w działalności ogólnokościelnej. On zauważył, że sytuacyjny plan Świątyni i klasztoru, tworzący połączenie liter E i F jest symbolem nierozerwalnej więzi Mateczki - Franciszki z Eucharystią. Pochowany w Dobrej na cmentarzu.

Pochodził z rodziny hrabiowskiej, wywodzącej się z rodu Rostworowskich herbu Nałęcz. Będąc kapelanem arcybiskupa Popiela w Warszawie przystąpił do Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów. "Za karę" przeniesiony w 1903 r. na proboszcza do Wiśniewa, gdzie po rozłamie z Rzymem zorganizował parafię mariawicką, wybudował kościół i wiele budynków na działalność kulturalno-oświatową i charytatywną. Cały swój spadek rodzinny przeznaczył na sponsorowanie tych inwestycji. Konsekrowany na biskupa 4.10.1923 r. Do śmierci biskup diecezji lubelsko-podlaskiej. Pochowany w Wiśniewie przy kościele.

Na biskupa konsekrowany 13.04.1933 r. Od tego czasu do 1955 r. pełnił funkcję Biskupa Diecezji śląsko-łódzkiej. Mariawityzm poznał będąc osobą świecką. Po wstąpieniu do Zgromadzenia Kapłanów wszystkie święcenia otrzymał od biskupów Kościoła Mariawickiego. Autor wielu pięknych utworów poetyckich o Mateczce. Pochowany w Płocku na cmentarzu.

Był jednym z sześciu diakonów wyświęconych na kapłanów w nowo zbudowanej Świątyni w Płocku dnia 15.08.1914 r. Na biskupa konsekrowany 28.03.1929 r. Biskup Naczelny w latach 1935 - 1945. Pochowany w podziemiach katedry.

Jako student francuskiej Politechniki w Nancy, młodzieniec - ateista, przyjechał do mariawickiego klasztoru w Płocku, by zobaczyć szkalowanych w prasie "heretyków". Zaskoczony został miłością i życzliwością kapłanów, sióstr i Mateczki oraz panującym w klasztorze duchem modlitwy i pracy. Dotknięty łaską Bożą zmienił światopogląd, został przyjęty do stanu duchownego. Wraz z kapł. Feliksem M. Mateuszem Szymanowskim opracował technicznie projekt katedry mariawickiej w Płocku. Święcenia kapłańskie otrzymał w Świątyni Miłosierdzia i Miłości 15.08.1914 r. Należał do grona sześciu pierwszych kapłanów wyświęconych w Kościele Mariawickim.Na biskupa wyświęcony 28.03.1929 r. W latach 1955 - 1957 był Biskupem Naczelnym. Pochowany w podziemiach katedry.

Po skończeniu Politechniki pracował w Ameryce jako inżynier przy budowie mostów. Zachęcony przez swojego brata kapłana M. Stanisława zrezygnował z możliwości robienia kariery w świecie i został kapłanem mariawickim. Wraz z kapł. Wacławem M. Bartłomiejem Przysieckim opracował technicznie projekt katedry mariawickiej w Płocku. Święcenia kapłańskie otrzymał w Świątyni Miłosierdzia i Miłości 15.08.1914 r. Należał do grona sześciu pierwszych kapłanów wyświęconych w Kościele Mariawickim. Pochowany na cmentarzu mariawickim w Warszawie.